Eindverslag 2022

Je kán gewoon niet wegblijven van de Alpe

Op zondag 29 mei vertrokken we met een bus vol spullen richting Frankrijk. Nadat we onderweg even geslapen hadden in een hotel, kwamen we rond de lunch aan in Bourg d’Oisans. Meteen krijg je dan dat zenuwachtige gevoel in je maag. De omgeving is adembenemend mooi, het dorp hadden we gemist en die berg(en) blijft (blijven) imposant.

 

Maandag
We hadden een druk schema in ons hoofd. Inchecken hotel, dan fietsen, dan fietsenmaker, dan morgen spandoek wegbrengen, startnummers ophalen, hardlopen (Anoek). Woensdag zou Anoek vanuit haar vrijwilligersrol de sponsorendag mede begeleiden en Stefan nog even fietsen. Dan is het al donderdag. Pfff stress.

Oke, first things first. Ingecheckt en wel pakten we de fiets voor een klein rondje met wat hoogte meters. Na 100m al mechanische pech en dus meteen naar de fietsenmaker. 30 minuten later alsnog onderweg. We wilden een ander rondje doen dan de gebruikelijke Col d’Ornon en dus reden we via Allemand naar Villard Reculas, dan door naar bocht 7 van de Alpe en terug naar beneden. Een mooie route (zelfs hertjes gezien op de weg) maar stiekem wel pittig als je net 1100 km in de auto hebt gezeten. Note te self: volgende keer òf op zondag aankomen, òf niet op maandag fietsen. Een van de twee

Dinsdag

Volgende dag bijtijds uit de veren. We moesten naar boven want daar konden we het spandoek afgeven en onze startnummers halen. We kozen ervoor om het spandoek in bocht 13 te hangen. Dat vinden wij een van de mooiste bochten op de berg. Je ziet vanaf daar namelijk goed het dorp liggen beneden en om die reden stoppen er veel mensen in bocht 13 (net zoals in 11 en 9 overigens). Deze ‘strategie’ heeft wel gewerkt. Er kwamen meerdere mensen naar ons toe en we ontvingen selfies van mensen die lieten weten ons spandoek gezien te hebben. Leuk toch? Mooiste was eigenlijk nog op vrijdag ochtend (na de koersdag dus). Toen kwam ineens de eigenaresse van ons hotel naar ons toe tijdens het ontbijt. Driftig scrollend door haar foto’s liet ze zien dat zij tijdens de beklimming (de lokalen doen ook mee op donderdag 😊) ons doek had zien hangen. Mooie exposure dus voor onze partners.

 

’s Middags hebben we de fietsen nog even voor onderhoud naar de fietsenmaker gebracht (you never know)  en ’s avonds genoten van een gezellige BBQ die door de inwoners van Bourg d’Oisans wordt aangeboden.

Woensdag
Dit is altijd een belangrijke dag voor de organisatie van het evenement. Dan wordt de Alpe d’HuZus georganiseerd. Op die dag kunnen alle vrijwilligers die op de koersdag (donderdag) aan het werk zijn, ook een keer de Alpe beklimmen. Daar lopen en fietsen vaak veel mensen mee met aangrijpende verhalen. Daarnaast, en dáárom is het voor de organisatie een belangrijke dag, is het een soort van generale repetitie om te kijken of alle processen en scenario’s goed werken. Na twee jaar afwezigheid was de automatische piloot wat roestig. Omdat het evenement op die dag in volle gang is, is het de perfecte dag om evenement-sponsoren rond te leiden en te laten zien hoe hun sponsorbijdrage ingezet wordt om het event mogelijk te maken. Anoek is in haar rol bij sponsor- en deelnemerswerving op die dag dus druk met de sponsoren (niet van ons team, maar van het event). Iedereen, tot lokale overheid aan toe, is onder de indruk van de professionaliteit van de werkzaamheden achter de schermen.x

Omdat Anoek deze dag toch wat anders aan het doen was, had Stefan dus de tijd om te fietsen. Getipt door een kenner was de keuze gevallen op de route naar Villard Notre Dame en Villard Reymond. Die route loopt langs de steile bergwand, door tunnels naar hele mooie panorama plekken. Uiteindelijk kom je op een onverhard pad op de plek waar je ge-wel-dig uitzicht op de klim van de Alpe d’Huez hebt. De foto’s die je vaak in boekjes ziet van de Alpe worden vanaf daar gemaakt. Het eerlijk verhaal is dat de beloning van dat uitzicht wel even nodig was. Stefan ervaarde de klim een stuk zwaarder dan gepland en maakte zich onderweg al zorgen over de koersdag morgen.

 

Normaal gesproken is woensdag rustdag. Dit jaar dus niet, maar ehhh volgend jaar weer wel. Zeker weten!

 

Maar oke, de foto mag er zijn toch?

Die middag bestond uit schadebeperking, dus beentjes omhoog, eiwitten eten, beetje rusten en veel water drinken. Dat ging goed en het vertrouwen kwam langzaam terug.

Toen Anoek terug kwam hebben we de spullen klaar gemaakt voor de koersdag. Dat is altijd een spannend moment want je wil niets vergeten. Aangezien de auto daarna inclusief spullen op de berg staat en wij in het dal zitten, kan je een vergissing niet meer herstellen. Dus nadenken, nadenken, nadenken. Auto inpakken, auto naar boven rijden, parkeren en op de fiets naar beneden.

Dan omkleden, naar het restaurant en naar bed.

Omkleden….fuck. Zelfde fout gemaakt als 4 jaar geleden. Stefan z’n gewone schoenen ingepakt in de auto om na het fietsen morgen aan te trekken (het zelfs nog goed van jezelf vinden dat je daaraan gedacht hebt). Dus dat werd…

Omkleden, op je sokken naar het restaurant en naar bed!

Wekker gezet om 3h00 voor ontbijt. Je weet dat je die wekker niet nodig hebt, je slaapt immers toch niet. Maar better save than sorry.

Donderdag Koersdag
Op tijd uit de veren en ontbijten. Goed aankleden want het kan behoorlijk fris zijn om 4h30. De start is altijd in het donker en tijdens de eerste klim komt de zon op. Dat levert verschillende mooie plaatjes op. Eerst starten in het donker, dat is al mooi. Dan de sliert lampjes die de berg op kruipt, is ook mooi. Dan de bochten voor met kaarsen, schitterend. Tenslotte de opkomende zon die de lucht verschillende kleuren geeft. Geweldig.

De eerste twee klims hebben we echt samen gedaan. Anders dan andere jaren waarbij we allebei onze eigen weg gingen op de koersdag zelf. Dit keer fietsten we samen naast elkaar de eerste twee klims omhoog. Dat was een mooie belevenis. Steeds als we boven kwamen bij de auto, konden we even eten, bijtanken en omkleden.

Na twee beklimmingen samen heeft Anoek nog een beklimming hardlopend gedaan. Zelf zegt ze dat haar dat makkelijker afging dan fietsen. Zij rende in 2h20 naar boven. Dat is een tempo waarbij je onderweg dus fietsers inhaalt he. Dat is stiekem best wel leuk. Stefan heeft nog twee beklimmingen op de fiets gedaan waarbij met name de vierde beklimming zwaar was. Daar kwam het eerder beschreven rondje van woensdag toch even zijn tol eisen. Het feit dat het inmiddels 36 graden was, hielp natuurlijk ook niet echt op fysiek vlak.

Al met al was het een geweldige dag. Je merkte echt dat het event twee jaar niet gehouden was. Er was een bepaalde uitbundige sfeer op de berg die het event zo mogelijk nog specialer maakte. Het eindebedrag van meer dan 16mio euro hielp de sfeer natuurlijk ook.

Daarover gesproken. Met ons team #StefanenAnoek hebben we uiteindelijk 37.000 euro opgehaald. Een bedrag waar we ontzettend trots op zijn. We werden op de berg meermaals gefeliciteerd door mensen die we niet kenden, maar die online onze acties hadden gezien. Wat een geweldig bedrag.

B
Netals vorige keer wisten we niet of dit jaar onze laatste deelname zou zijn of niet. Maar toen Anoek op de hotelkamer kwam met de tekst “ik heb het hotel voor volgend

jaar geboekt” was het duidelijk dat dat gesprek gevoerd was zonder dat het gevoerd was. Nog een note to self: niet meer afvragen of we het jaar erna weer gaan. We kúnnen simpelweg niet wegblijven van de Alpe!

Om onze sponsoren te bedanken en iets terug te geven, hebben we mooie foto’s laten maken. Ook hebben we natuurlijk foto’s van de week op deze website geplaatst.


In onze beleving zie je aan de foto’s dat we graag terug gaan volgend jaar. De voorbereidingen zijn daarvoor inmiddels alweer gestart.